Çocukluğumda, anne ve babamızla camiye kandillere giderdik. Köy camisi olduğu için bütün köy neredeyse orada olurdu. Camiye giderken heyecanlanır, çok sevinirdik. Bütün akraba, tanıdık, arkadaş orada olurdu. Birlikte toplu ibadet yapmanın huzurunu tadar, mutluluğunu yaşardık. İbadetimizi yapar, dualar ettikten sonra camiden  çıkar, büyüklerimizin ellerini öper, kandillerini kutlardık.
Günler, haftalar, aylar ve yıllar geçti...
Farkettim ki, büyüdükçe ne eski bayramların  ne de kandillerin tadı kaldı. Büyüdükçe, aile değişti, çevre değişti ve zaman değişti.


Zaman geçtikçe kandillerde aileyle gidilip, birlikte ibadet yapmanın duygusu, çocukluğundakine oranla azalıyor. Camiye gidip ibadet yapmanın aileyle ne ilgisi var dediğinizi duyar gibiyim. Birlikte ibadet yapıp, dualar edip ve ilahiler söylemek çok farklı bir huzur ve tadı bambaşka. Aile başka bir şey... Zaman geçtikçe, büyüdükçe kandillerde değişti.

Velhasıl, şimdi yetişkinim, belki de evlendim, aileden uzak ya da yakın farketmez, çocukluğumdaki  yaşadığım  hazzı, duyguyu yaşayamıyorum. Belki de çocukluğumuzda masumduk diye kandillerde yaşadığımız duygular bambaşkaydı. Ama şimdi büyüdük...